Archive for lipca 2013

Premiera: 17 lipiec 2013 r.
Tytuł oryginału: Unravel me
Seria: Dotyk Julii
Tom: 2
Liczba stron:
Wydawnictwo: Otwarte/ Moondrive

"Zupełnie, jakby spełniły się 3 moje życzenia: dotknąć, posmakować, poczuć. Jak najdziwniejsze zjawisko. Jak szalony szczęśliwy sen zawinięty w bibułkę, przewiązany wstążeczką i ukryty głęboko w moim sercu."

Julia, Adam, James i Kenji uciekli przed Komitetem Odnowy i ukrywają się w Punkcie Omega, który zamieszkują ludzie z najróżniejszymi, niezwykłymi talentami. Przygotowują się oni do ostatecznej rozgrywki, dlatego nie ma tutaj miejsca na osobiste żale i pomyłki. Julia mieszka tu już dwa tygodnie i próbuje ćwiczyć kontrolę nad swoimi umiejętnościami, ale nie potrafi się przystosować i wciąż odsuwa się od innych ludzi. Jedynym pocieszeniem każdego dnia jest bliskość Adam, jednak do czasu... Julia odkrywa sekret, który może zaważyć na ich przyszłości...

„Synonimy znają się jak starzy kumple, jak przyjaciele, którzy niejedno razem przeżyli. Wymieniają opowieści, wspominają dzieciństwo i zapominają, że choć są sobie bliscy, to jednak zupełnie różni i choć mają trochę wspólnego, jeden nigdy nie może być drugim. Bo cicha noc to nie to samo, co spokojna noc, bo niewzruszony człowiek to nie to samo, co opanowany, a jasne światło nie jest takie samo, jak olśniewające światło. Ponieważ o wszystkim decyduje sposób, w jaki słowa układają się w zdania. To nie są te same pojęcia.”

Julia była na wpół szalona, kiedy pierwszy raz spotkała Adama. Kontakty z ludźmi znacznie jej pomogły, ale nie tak łatwo znów być normalną osobą, zwłaszcza gdy nic w tobie tak naprawdę nie jest naturalne, a twój dotyk jest zabójczy. Sam początek książki to właściwie powtórka z rozrywki. Czytelnicy znów mają wgląd w myśli Julii, które są chaotyczne, ale w tym całym pozornym bałaganie jednak porywające, dlatego „Sekret Julii” od pierwszej strony czyta się świetnie i lekko. Czytelnik jest już zaznajomiony z formą narracji i niezwykle oryginalnym stylem autorki, ale i tak potrafi ona niejednokrotnie zaskakiwać określeniami i porównaniami, których używa. Uważam, że ta całkowita odmienność stylu działa tylko na korzyść książki, ponieważ dzięki temu seria „Dotyk Julii” bez wątpienia się wyróżnia.

„Kończą mi się litery. Nie mam już ani słowa. Ktoś obrabował mnie z całego słownika. Wiem, że słowa potrafią ranić. Ale nie sądziłam, że mogą zabić.”

Już w pierwszym tomie podłoże związku Julii i Adama wydawało mi się dość naciągane, a w trakcie lektury części drugiej tylko się utwierdziłam w przekonaniu, że tutaj coś po prostu nie gra. Adam to typowy złoty chłopiec, jednak między Julią, a nim nie ma tak wielkiego i porywającego ognia, jaki powstaje między nią, a Warnerem. W drugim tomie mamy okazje poznać nie tylko jego imię, ale i poruszającą historię. Wszystko przy tworzeniu postaci Warnera zostało dopracowane do perfekcji, dlatego jest on zdecydowanie najciekawszych bohaterem w tej serii. Jestem pewna, że wiele osób spojrzy na niego zupełnie inaczej po lekturze "Sekretu Julii" i dlatego tak ubolewam, że już praktycznie wiadomo z kim ostatecznie będzie Julia. Byłabym zaskoczona, gdyby autorka nie poprowadziłaby fabuły podobnie, jak wszyscy inni pisarze przed nią, jednak szanse na takie zakończenie są niemal zerowe, a wielka szkoda!

„(…)trudno jest być dobrym dla świata, który przez całe życie darzył nas wyłącznie nienawiścią. Tak trudno jest widzieć dobro w świecie, który zawsze budził w nas strach.”

Przy lekturze „Sekretu Julii” nie można się nudzić. W książce jest o wiele więcej nieoczekiwanych zwrotów akcji, niż w „Dotyku Julii” i mam wrażenie, że po prostu autorka popracowała wnikliwej nad wszystkimi szczegółami i wyeliminowała nonsensy, których niestety nie zabrakło w tomie pierwszym. Narzekać mogę praktycznie na tylko dwie rzeczy: na Julię, która jako bohaterka znacznie się pogorszyła oraz na postrzeganie jej przez innych bohaterów. O ile w „Dotyku Julii” w najgorszym razie Julka była mi obojętna, tak teraz jest praktycznie ciągle irytująca i mam ochotę porządnie nią potrząsnąć. Na szczęście Kenji mnie w tym wyręczył. Jeden szczególny dialog między nimi należy zdecydowanie do najlepszych momentów w „Sekrecie Julii”, ponieważ wreszcie ktoś zauważył, że choć oczywiście książka jest o losach Julii, to nie jest ona(podobnie jak wiele innych bohaterek książek tego typu) pępkiem świata i nie może żyć, jakby nic poza nią nie istniało. Jak na taką dobrą dziewczynę, jaką widział w niej Adam jest ona niesamowicie egoistyczna. Nie wspominając już o tym, że wydaje się, jakby wszyscy faceci pierwsi raz zobaczyli pociągającą dziewczynę i była nią właśnie Julia. Irytujące.

„W dzieciństwie zawsze identyfikowałam się z księżniczką, tą która ucieka, a matka chrzestna-wróżka zamienia ją w piękną dziewczynę. Na koniec czeka ją długie i szczęśliwe życie. Czepiałam się nadziei, czegoś w rodzaju przędzy splecionej z włókien może, prawdopodobnie i kto wie. Ale powinnam była słuchać, kiedy rodzice mówili, że coś takiego jak ja nie może mieć marzeń. Coś takiego jak ja najlepiej byłoby zniszczyć, powiedziała do mnie moja matka.”

"Sekret Julii" okazał się być o wiele bardziej wciągający niż tom pierwszy, ponieważ nie doświadczyłam tego znużenia, które towarzyszyło mi, gdy czytałam "Dotyk Julii". W tej części również dużą rolę odgrywa Warner, co jest największym plusem powieści. Nie mogę się już doczekać lektury ostatniego tomu i z całego serca polecam „Sekret Julii” fanom Warnera i osobom, które sparzyły się na lekturze "Dotyku Julii" zachęcając, aby dały serii jeszcze jedną szansę. Zdecydowanie warto to zrobić!

„-Nie mam pojęcia, co ty widzisz w tym gościu – mówi – ale powinnaś spróbować z nim pomieszkać. Ten facet jest humorzasty, że hej.

– Nie jestem humorzasty…

– Taa, bracie – Kenji odkłada sztućce. – Jesteś humorzasty. Nic tylko „zamknij się, Kenji”, „idź spać, Kenji”, „nikt nie ma ochoty oglądać cię nago”. Tysiące ludzi marzy, żeby zobaczyć mnie nago. Mogę to udowodnić.”

Ogólna ocena: 9/10.

1. Dotyk Julii (Shatter Me) RECENZJA

1.5. Destroy Me

2. Sekret Julii (Unravel Me)
3.

Za możliwość poznania dalszych losów Julii dziękuję wydawnictwu Otwarte.

Premiera: 18 lipiec 2013 r.

Tytuł oryginału: Goddess

Seria: Spętani przez bogów

Tom: 3/3

Gatunek: paranormal romance

Wydawca: Amber

‘Przeżyć każdy dzień, jakby miał być Twoim ostatnim na ziemi.’

Bogowie powrócili i nie jest to wcale dobra wiadomość, ponieważ zaczęli robić dokładnie to, co przerwali po wojnie trojańskiej, jednak w o wiele bardziej agresywny sposób. Zagrażając życiu niewinnych śmiertelników manifestują swoją władzę nad żywiołami oraz porywają, gwałcą, a potem zabijają młode kobiety…

Zbliża się spotkanie wszystkich Domów, które nie miało miejsca od kilku tysięcy lat. Zapowiada się niebezpieczna rozgrywka, gdyż chwilowy sojusz jest kruchy , a powstały problem wcale nie mobilizuje półbogów do połączenia sił i stawienia czoła bogom. Helena dzięki związaniu krwią z Lucasem oraz Orionem zyskuje nowe umiejętności oraz okrywa zdumiewające prawdy, które mogą brutalnie zniszczyć nadzieje kilkudziesięciu pokoleń półbogów… Jednak Helena nie toczy bojów tylko z realnymi przeciwnikami. W głębi serca musi zdecydować się, co zrobić ze swoją zakazaną miłością do Lucasa i zdecydowanie nieprzyjacielskim uczuciem, którym darzy Oriona…

Nie można zaprzeczyć, że książki z gatunku paranormalnego romansu mają kilka mankamentów, których nie da się przeoczyć i z czasem coraz trudniej przymykać na nie oczy. Zazwyczaj pojawia się drugi facet(nie pamiętam, kiedy ostatnio były dwie dziewczyny i tylko jeden chłopak), choć dosłownie od pierwszej strony pierwszego tomu już wiadomo z kim ostatecznie będzie bohaterka. Jakbym się o to zakładała, to pewnie zbiłabym już miliony. Z powodu tej schematyczności oraz faktu, że niektórym autorom udaje się stworzyć aż dwóch idealnych facetów i potem sama mam rozterki, którego chętniej bym widziała z bohaterką, mam już lekką niechęć do książek tego typu, choć szczerze muszę powiedzieć, że wiele serii paranormal romance po prostu uwielbiam, w tym właśnie „Spętanych przez bogów”.

‘Kolejne wcielania odnajdywały siebie nawzajem, jednak to nie miłość była im przeznaczona, choć jej pragnęli…’

Uczucie, które stworzyła autorka pomiędzy głównymi bohaterami jest porażające. To coś więcej niż zakochanie, czy pożądanie. To jest prawdziwa miłość, czego nie można powiedzieć o wielu związkach w paranormalnych romansach, gdzie uczucie pojawiające się między bohaterami zbyt często mylnie jest nazywane miłością, choć niestety nią nie jest. Tutaj jest inaczej, dlatego tak bardzo zauroczyła mnie historia Heleny, której los od zawsze był przesądzony... Wątek romantyczny został poprowadzony więc według mnie świetnie, ale i tak mam kilka zastrzeżeń. Oczywiście z powodu faktu, że nikt z bohaterów nie potrafi odjąć dwóch dwucyfrowych liczb od siebie oraz tego, że jednak mamy tego drugiego męskiego bohatera, którego lubię równie mocno, co Lucasa.

Naprawdę polubiłam prawie wszystkich bohaterów, którzy obdarzeni różnymi cechami charakteru oraz oczywiście mocami są nie do pomylenia, więc ciężko było mi się z nimi pożegnać, choć Josephine Angelini nie odpuściła sobie typowo ‘amerykańskiego happy endu’ miłosnego związanego z większością postaci. Trzeba zwrócić uwagę, że autorce udało się stworzyć główną bohaterkę, która nie wyzwala w czytelniku morderczych instynktów, ale empatię i sympatię. Nie mogę też narzekać na męskich bohaterów. Lucas i Orion są całkowicie różni, ale można zrozumieć, dlaczego Helena zapała do nich uczuciem. Nie są idealni, właściwie żaden z bohaterów nie jest wyidealizowany, ponieważ mimo niezwykłych umiejętności są oni wciąż ludźmi, a ludzie popełniają błędy, niektóre tragiczne w skutkach.

Josephine Angelini miała naprawdę świetny pomysł na poprowadzenie fabuły, która momentalnie, niczym mityczny Kraken zatapiający swoimi mackami statki, oplata umysł i pochłania czytelnika na długie godziny. Autorka zostawiła sobie otwartą furtkę, więc gdyby chciała powrócić do serii w przyszłości ma przynajmniej dwa wątki, które można znakomicie rozwinąć, a ja nie miałabym nic przeciwko, ponieważ mnie zauroczył ten magiczny świat, który Josephine Angelini wykreowała. Może to z powodu mojego zamiłowania do mitologii, ale według mnie nie można narzucić autorce, że jej wizja, w której współczesny świat XXI wieku egzystuje na równi z mitologicznym, jest niedopracowana czy nieciekawa. Przeciwnie! Same opisy są równie fascynujące, co problemy, z którymi stykają się bohaterowie powieści. W trzecim tomie fabuła wciąż zaskakuje nagłymi zwrotami akcji oraz niespodziewanymi rozwiązaniami. Przyznam, że tylko raz i to bezbłędnie udało mi się odgadnąć zagadkę, jaką autorka wymyśliła, ale poza tym zakończenie było dla mnie wielkim słodko-gorzkim zaskoczeniem. Dodatkowym czynnikiem umilającym lekturę był lekko melancholijny nastrój, który wbrew pozorom nie jest męczący, czy przytłaczający. Wszystkie książki w tej serii mają dzięki temu niepowtarzalny klimat, który zawsze będzie mi się kojarzył z tą właśnie autorką.

‘Zdrada najbardziej boli, gdy dopuszczają się jej osoby, które kochamy i im ufamy.’

„Bunt bogini” to niesamowicie dobre zakończenie świetnej trylogii, którą uwielbiam przede wszystkim za wątek miłosny, niezapominany melancholijny klimat oraz wszystkie mitologiczne elementy. Według mnie seria „Spętani przez bogów” należy do tej lepszej części książek, których autorzy opierają się na znanych mitologiach i jest godna polecenia dla wszystkich osób uwielbiających książki, w których mityczne i współczesne historie tworzą niezapomnianą całość.

Ogólna ocena: 9.5/10.

Spętani przez bogów:

1. Spętani przez bogów RECENZJA

2. Wędrówka przez sen RECENZJA

3. Bunt bogini

Twórcy przed dwutygodniową przerwą w emisji serialu postanowili zaserwować widzom odcinek, który na długo pozostanie w ich pamięci. Epizod ósmy zatytułowany jest „Drudzy synowie” i odnosi się do grupy najemników, których opłaciło miasto Astapor, aby obronić się przed Daenerys Targaryen i Nieskalanymi.

Będąc już po lekturze pierwszego tomu „Nawałnicy mieczy” mogę powiedzieć, że w tym sezonie twórcy naprawdę trzymają się treści książki. Nie tylko pod względem miejsc akcji i bohaterów, ale też dialogów! Niektóre momenty są zgodne słowo w słowo. Odcinek ósmy poza kilkoma szczegółami – gdyż nie zawsze da się powołać do życia wszystkich bohaterów oraz odtworzyć najróżniejsze scenerie – jest jednakowy z wydarzeniami opisanymi w powieści. Jest to zaskakujące, ponieważ w przypadku drugiego sezonu „Gry o Tron” było zupełnie inaczej. Oczywiście ekranizacji wychodzi to tylko na dobre i nie ma powodów do narzekania!

Tytułowi Drudzy Synowie odegrają w odcinku najważniejszą rolę, dlatego możemy spodziewać się wielu scen z Matką Smoków oraz z bardzo przystojnym oraz tajemniczym Daario Naharis. Nie unikniemy również nagości, która stała się już praktycznie naturalnym elementem serialu, choć ja prawdopodobnie nigdy się do tego nie przyzwyczaję. Czasami mam wrażenie, że twórcy na siłę muszą wcisnąć w niektórych momentach „jakiegoś cycka”, co czasami jest absolutnie zbędne. Tak było w przypadku tego odcinka.

W Królewskiej Przystani rozpoczął się właśnie okres ślubny. Młoda Sansa Stark będąca kluczem do Północy, zostaje zmuszona do poślubienia Tyriona Lannistera. W odcinku zobaczymy wspaniałe stroje i scenerie, którymi – jak przypuszczam – nigdy nie przestanę się zachwycać. Sceny ze ślubu, wesela oraz nocy poślubnej zgodne są praktycznie całkowicie z książkowym pierwowzorem, a jednak zobaczenie tego wszystkiego „na żywo” wywiera ogromne wrażenie. Według mnie były to najlepsze momenty tego odcinka.

W odcinku nie zabrakło również wydarzeń zza muru. Inni nazywani też Białymi Wędrowcami powracają już w ósmym epizodzie, a zazwyczaj mogliśmy oglądać ich w premierowych lub finałowych odcinkach. Przyszli oni po dziecko Goździka. Samwell Tarly, najbardziej tchórzliwy członek Nocnej Straży, staje prawdopodobnie przed najtrudniejszą decyzją w swoim życiu, która może odsłonić jeden z nielicznych sposób walki z Innymi. Za murem nigdy nie było bezpiecznie, jednak teraz przebywanie tam okazuje się praktycznie samobójstwem.

W ósmym odcinku można zaobserwować tendencję wzrostową, ponieważ epizody się coraz lepsze i ciekawsze. Kolejne zaś zapowiadają się jeszcze lepiej, dlatego tym bardziej nie mogę doczekać się finału, do którego pozostało tak mało czasu, a zima nieubłaganie nadchodzi.

Ogólna ocena: 8.5/10.

Recenzja powstała dla portalu Upadli.pl

O mnie

“Reading is one of the joys of life, and once you begin, you can't stop, and you've got so many stories to look forward to.”

Znajdź mnie

Kontakt

Niedługo na blogu

Polecane

Archiwum

Ulubione

Deviantart