Archive for sierpnia 2012

Tytuł oryginału: The Maze Runner

Seria: Więzień Labiryntu

Tom: 1

Ilość stron: 421

Wydawnictwo: Papierowy Księżyc

Wyobraź sobie, że budzisz się w ciemnościach. Winda wiezie Cię w górę, a Ty nic nie pamiętasz, poza swoim imieniem. Potrafisz nazwać przedmioty i czynności, ale nie umiesz przypomnieć sobie żadnych ludzi... Nagle urządzenie staje. Szyb nad Tobą otwiera się i widzisz jakiś ludzi. Masz mnóstwo pytań, ale nikt nie chce udzielić Ci odpowiedzi. Wiesz tylko, że znajdujesz się w Strefie pośrodku Labiryntu, w którym w nocy grasują potwory. Dzień po Tobie pojawia się dziewczyna. I w jakiś szalony sposób pamiętasz jej twarz. Jednak ona odzywa się w Twoich myślach... I mówi o tym, że właśnie zapoczątkowała KONIEC.

"Więzień Labiryntu: jest pierwszym tomem serii o tym samym tytule autorstwa Jamesa Dashnera. Trylogia porównywania jest oczywiście, jak wiele książek, do "Igrzysk Śmierci" oraz dla odmiany do serii "GONE". Jak można wyczytać na okładce "zresztą podobnie, jak trylogia Collins 'Więzień Labiryntu' zostanie sfilmowany". Ostatnio wszystko ma być ekranizowane... Jak zauważyłam takie wzmianki spotykają się z wrogością fanów "Igrzysk Śmierci". Sama do nich należę, więc i dla mnie bywa to irytujące, zwłaszcza, że pojawia się na co drugiej książce. A większość z nich mało ma wspólnego z jakością "Igrzysk". Jednak recenzje "Więźnia Labiryntu" są naprawdę rewelacyjne, więc postanowiłam zapoznać się osobiście z fonemem tej powieści.

"-Jak się tu dostałaś? Plaster powiedział, że w jednej chwili leżałaś na łóżku, a w następnej już Cię, cholera, nie było.

(...)

-Chyba zapomniał wspomnieć o tym, jak kopnęłam go w krocze i uciekłam przez okno."

Autor powieści James Dashner nie był u nas szerzej znany, zanim nakładem wydawnictwa Papierowy Księżyc nie został u nas wydany "Więzień Labiryntu". Jest on jednak autorem kilku serii dla młodszego czytelnika, co sprawia, że ma naprawdę wyrobiony i ciekawy styl. Dawno tak przyjemnie mi się książki nie czytało. I chociaż pisał wcześniej dla dzieci, styl ma dojrzały, co skutkuje specyficznym i mrocznym klimatem, który świetnie wpasowuje się w niesamowitą fabułę książki. Zupełnie nie spodziewałam się takiej ilości akcji i emocji, tej niezwykłej antyutopii, która była dopracowana w najmniejszym szczególe.

Nie będę dużo pisać, ponieważ i w krótkich słowach mogę przekazać, co czuję. Seria w tym przypadku zasłużyła moim zdaniem na porównanie do Igrzysk. Ma równie świetną antyutopie i doskonale wykreowanych bohaterów, z którymi przeżyłam niesamowitą przygodę, a do tego równocześnie "Więzień Labiryntu" jest oryginalną książką. Oczywiście motyw labiryntu, który automatycznie mi się kojarzy z mitologią, jest znany, ale to tylko jedna z części składowych tej niezwykłej powieści. Co mi się najbardziej podobało? Specyficzny język! Świetne zamienniki przekleństw i inne slangowe słowa. Na początku nie bardzo rozumiałam, o co chodzi, ale szybko da się to załapać. Bardzo fajny pomysł, ponieważ nie przepadam za wulgarnymi książkami. Jak się domyślacie "Więźnia Labiryntu" wszystkim gorąco polecam! Jest to lektura obowiązkowa dla fanów antyutopii/dystopii. :D Wielbiciele "Igrzysk Śmierci" i "GONE" także świetnie się odnajdą. Tylko uważajcie. Jest jeden istoty szczegół. Znajdź wyjście z labiryntu, albo zginiesz.

Ogólna ocena: 10/10.

Trylogia "Więzień Labiryntu":
1. Więzień Labiryntu <---
2. Próby Ognia
3. The Death Cure

Tytuł oryginalny: Afterwards

Liczba stron: 397

Wydawnictwo: Świat Książki

"Nie ma 'i żyli długo i szczęśliwie', ale jest 'potem'."*

Rosamund Lupton jest autorką scenariuszy i dwóch wybitnych thrillerów, które znalazły się na liście "Sunday Times". Jej pierwsza powieść "Siostra" była najlepiej sprzedającym się debitem brytyjskiej autorki.

Mam jakieś dziwne szczęście, gdyż biorąc książki do Anglii wybrałam wszystkie mające fabułę rozgrywającą się w Londynie( no przynajmniej po części, jak to było w BZRK, recenzja już niedługo). Dość zabawne wydawało mi się więc, że w mieście, w którym głównie pada cały czas, w książkach pięknie świeci słońce i są czterodniowe upały. :) Jednak na tym moje rozbawienie przy lekturze "Potem" się kończyło.

W dniu zawodów sportowych w prawie pustej szkole wybucha pożar. Grace wbiega w płomienie, aby ratować córkę. Obie budzą się w szpitalu... Jednak nie w swoich ciałach, a poza nimi. Chociaż mówią i czują nikt ich nie widzi, niemo obserwują więc wydarzenia rozgrywające się w szpitalu. Szkoła została podpalona. Kto podłożył ogień? Czy dyrektorka, chcąca wyłudzić odszkodowanie czy dręczyciel Jenny? Grace i jej córka dochodzą powoli do przerażającej prawdy...

Książka "Potem" jest napisana w formie pierwszoosobowej. Narratorką powieści jest Grace opowiadająca swojemu mężowi całą historię. Relacja przeplatana jest różnymi wspomnieniami i naprawdę głębokimi myślami, dotyczącymi życia, religii, miłości i wielu innych spraw, nad którymi być może się zastanawiamy, ale nie robimy tego na skraju życia i śmierci. Bohaterka dochodzi do naprawdę intrygujących wniosków, które świetnie wpasowują się w mroczny klimat książki. Oklaski dla autorki należą się za tak zgrabne przekazanie własnych myśli w sposób jednocześnie nienarzucający się nikomu i dający dużo do myślenia. Forma powieści jest więc oryginalna,a do tego świetnie poprowadzona. Już od pierwszej strony, niesamowitym prologiem, autorka zręcznie budowała z małych cegiełek faktów i domysłów, przerażającą i zaskakującą prawdę, która co chwilę zaskakuje i co najważniejsze zostaje przedstawiona aż do końca. Większość czytelników woli nie zostawać w niewiedzy, kiedy chodzi o ważne odpowiedzi dotyczące akcji. Czasami oczywiście można sobie coś dopowiedzieć lub poznać reperkusję na frapujące pytanie w kolejnych tomach, jednak w tym przypadku raczej nie byłoby takiej możliwości, więc stopniowe, ale całkowite wyjaśnienie zagadki jest jak najbardziej zadowalające. Dzięki temu książkę doskonale się czyta i choć wiele razy było to już powiedziane i czasami jest to przesadzone, to naprawdę nie dało się od niej oderwać.

Paranormalność. Nieraz można się z nią spotkać w książkach czy opowiadaniach, określana jest nawet, jako odrębny gatunek literacki, dzielący się na podgatunki, więc thriller z wątkiem paranormalnym może się wydawać niczym niezwykłym, przecież jest ich wiele. Wszystko zależy jednak od tego, jak historia zostanie przedstawiona. Jest początek, środek i koniec, ale gdy elementy te nie tworzą całości, książka może być w najlepszych wypadku taka sobie. Wybierając "Potem" możecie być jednak spokojni. Części składowe książki zawierające thriller psychologiczny, paranormalność i sensację tworzą straszną i niesamowitą całość.

„Miłość nie może opuścić ciała, bo nie ono jest jej domem.”

Polecam książkę nie tylko wielbicielom gatunku, polecam ją naprawdę wszystkim. Dołącza ona do mojego wciąż powiększającego się zastępu ulubionych książek, ale uważam, że jest tego warta. Chociaż po tak enigmatycznym opisie nie wiedziałam czego mogę się spodziewać, to "Potem" zaskoczyło mnie ogromnie swoją jakością i nie żałuję ani jednej spędzonej z książką minuty i chociaż się powtórzę: watro po nią sięgnąć!

Ogólna ocena: 10/10!
*cytaty pochodzą z książki

Elen trzeba Cię wspomnieć, bo kupiłaś Riordana! :D Chwała Ci! :v

Ilość stron: 341

Wydawnictwo: Novae Res

Strona autora: www.krzysztofspadlo.com

”Gdyby ktoś zapytał mnie, czego tak naprawdę chcę, odpowiedź byłaby prosta i zamknęłaby się w jednym słowie – szczęścia."*

"Marzyciele i Pokutnicy" to debiut polskiego pisarza Krzysztofa Spadło. Książka jest zbiorem dziesięciu odpowiadań, w której przeplatają się najróżniejsze paranormalne gatunki literackie: horror, fantasty i science fiction. Recenzje tej powieści można było już znaleźć na kilku blogach, co wzbudziło moje zainteresowanie i byłam mile zaskoczona, kiedy autor odezwał się do mnie z propozycją zrecenzowania książki. Chętnie więc zabrałam się za czytanie i... już po kilku stronach całkowicie się wciągnęłam.

'Przewoźnik', 'Piętno Morfeusza', 'W imię twoje', 'Chłopiec w czapeczce z daszkiem', 'Oczy', 'Absolutny hit', 'Mroczny łańcuch', 'Niepokorni', 'Kopacze' i 'Szczęściarz' to tytuły opowiadań, które znajdziemy w książce. Ich akcja została osadzona w dobrze nam znanej współczesnej Polsce. Ludzie przedstawieni w powieści borykają się z typowymi problemami i nałogami, a ich życie nie jest usłane różami, jednak nadal mają czas na marzenia i fantazje. Co jednak, gdy z odwagą i nadzieją biorą sprawy w swoje ręce? I coś się udaje? Albo jednak nie? Wtedy Marzyciele stają się Pokutnikami, ponieważ każdy musi odpowiedzieć za swoje winy prędzej czy później.

"Ludzie mają marzenia, problemy, ambicje, a drzewa? Drzewa mają życie. Mają coś, co nam się wydaje, że posiadamy. "

Większość osób, które rzadko czytają książki uważa, że napisanie opowiadania jest proste. "Bo niby w czym się wysilać? Wymyślasz coś, piszesz i masz historię!" Nie wiedzą, jak bardzo się mylą, ponieważ nieważne, czy to książka fantastyczna, nowela czy powieść na faktach, ponieważ przy wszystkich trzeba się wysilić i napracować. To jak spełnianie marzeń. Nic nie osiągniesz, jeżeli będziesz siedział i fantazjował! Trzeba wstać i coś zrobić! Gotowy szkic nie spadnie Ci z nieba.

Czy życie w współczesnej Polsce może mieć drugie, mroczne dno? Jak najbardziej! Książka Krzysztofa Spadło przedstawia nam właśnie tą drugą stronę medalu, o której wiele osób nie ma pojęcia. Przy lekturze książki niejednokrotnie towarzyszy nam napięcie, niepokój i momentami strach, prowokując nas do przemyśleń i chwili zastanowienia. Czy ktoś nam znany skrywa mroczną tajemnice? Czy na sumieniu ma straszliwe zbrodnie? Momenty grozy i mrożące krew w żyłach opisy powodują, że czytelnik się nie nudzi. Książka pod względem braku zażenowania w względzie opisywania rzeczy bez względnych upiększeń, po prostu brutalnie, skojarzyła mi się z twórczością pana Granta. Jednak są to zupełnie dwie inne sprawy. Pan Spadło i pan Grant po prostu nie boją się napisać coś porażającego bez owijania w bawełnę.

Każde z opowiadań jest ze sobą w jakiś sposób powiązane. Są to jednak dość delikatne związki, które spostrzegawczy czytelnik będzie potrafił wychwycić. Można to więc określić "wyższym level'em" w pisaniu krótkich historii, ponieważ da się napisać dziesięć różnych nie mających powiązania opowiadań, a połączyć to wszystko to zupełnie inna sprawa. A jak do tego dołączymy fakt, że nie wszystkie historie są napisane po prostu w trzecioosobowej narracji? Znajdziecie tu również pamiętnik, jak również pierwszoosobową relację.

Wątkiem przewijającym się przez kilka opowiadań jest również mitologia! W książce pojawiają się nawiązania do mitologii greckiej i słowiańskiej, oraz oczywiście spora dawka historii biblijnych. Bardzo umila to czytanie, takiemu zapalonemu wielbicielowi mitów i legend, jak ja. ;) Był to jeden z aspektów opowiadań, który bardzo mi się podobał, ale zdarzały się też takie, które nie podobały mi się wcale. Otóż nie jestem fanką erotyki pojawiającej się w literaturze, jednak w "Marzycielach i Pokutnikach" jest to opisane w dość subtelny sposób. Przekleństw też nie lubię, ale wiadomo, takowe zdarzają się w codziennym życiu, które jest tutaj opisywane.

Podsumowując "Marzyciele i Pokutnicy" to naprawdę ciekawy zbiór opowiadań i ani jedno słowo, które wyczytacie na okładce nie kłamie. Znajdziecie tu trochę horroru, dużo fantastyki i science fiction, a wszystko to opisane bogatym i inteligentnym językiem. Świetne, choć czasami brutalne opisy są cechą charakterystyczną tej książki, dlatego zachęcam Was do zapoznania się z nią osobiście.

Ogólna ocena: 7/10.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję pięknie autorowi. :)

O mnie

“Reading is one of the joys of life, and once you begin, you can't stop, and you've got so many stories to look forward to.”

Znajdź mnie

Kontakt

Niedługo na blogu

Polecane

Archiwum

Ulubione

Deviantart