Ostatnia atrakcja "Miesiąca z... GONE. Zniknęli" to specjalna akcja zatytułowana Zdjęcie ze "Światłem"!

Tytuł oryginału: Light
Seria: GONE. Zniknęli
Tom: 6
Liczba stron: 373
Data wydania: 19 czerwca 2013
Wydawnictwo: Jaguar

88 godzin, 39 minut
Od chwili, gdy wszyscy dorośli zniknęli z Perdido Beach, minął już prawie rok. Pozbawieni kontroli i opieki młodzi ludzie przeżyli głód, zarazę, bezpardonową walkę o władzę. Przetrwali. Przynajmniej część z nich. Powrót do normalności był ich marzeniem. Teraz to marzenie może się ziścić i nagle zewnętrzny świat napawa mieszkańców ETAPu lękiem. W obrębie bariery wydarzyło się wiele rzeczy, które nie znajdą usprawiedliwienia w nieświadomym niczego społeczeństwie. Śmierć, okrucieństwo, błędne decyzje, złe wybory... Co czeka na tych, którzy złamali wszystkie prawa rządzące w normalnym społeczeństwie? Może ETAP jest jedynym miejscem, w którym mogą czuć się bezpieczni?

68 godzin, 42 minuty
Nadszedł czas ostatniej próby. Ciemność zawładnęła małą Gaią, która rośnie w anormalnym tempie nie tylko fizycznie... Dziewczynka nie może dopuścić, aby jej Nemezis również wcielił się w jakieś ciało i się z nią zmierzył, dlatego muszą zginąć wszyscy mieszkańcy ETAPu. Gaia rozpoczęła właśnie śmiercionośny marsz w towarzystwie Diany, która nie może się zdecydować między miłością, a nienawiścią do niej. Jakie będzie zakończenie ETAPu? Co zaserwuje nam Michael Grant na sam koniec serii GONE. Zniknęli?

44 godziny
Bariera stała się przeźroczysta, więc teraz cały świat podgląda i ocenia mieszkańców ETAPu. Dorośli kręcą głowami i już szykują procesy sądowe, gdyż nie ma wątpliwości, że tą młodzież trzeba osądzić i stosownie ukarać, choć żaden z nich nie ma pojęcia, co działo się przez ponad rok za nieprzeźroczystą barierą, co przeżyły wszystkie te dzieci, jak wiele osób zginęło w najróżniejszy sposób... Teraz pozostaje tylko czekanie na opadnięcie bariery, ale czy można być tak pewnym tego faktu?

23 godziny, 8 minut
Od maja 2012 roku spekulowałam i wymyślałam teorie spiskowe zastanawiając się, jak zakończy się ta historia albo czy w ogóle się skończy? Pomysłów miałam naprawdę wiele, ale oczywiście nie zgadłam. Przeczytałam ponowie wszystkie pięć tomów i nie pamiętałam, że z Michaelem Grantem to się nie uda. Nigdy nie zgadnie się, jak on poprowadzi akcję, kto zginie i w jaki sposób. Lektura pełna jest niewiadomych, które są tak zaskakujące i przerażające na przemian lub równocześnie. W trakcie lektury "Fazy Szóstej: Światło" niejednokrotnie aż trzęsły mi się ręce, ponieważ mogę powiedzieć, że tak strasznie jeszcze nie było. Ostatni tom zdecydowanie jest najbardziej brutalną częścią serii i pewnie dlatego najlepszą, choć też najkrótszą.

4 godziny, 44 minuty
Pozostaje jednak pytanie, czy tego wszystkiego naprawdę można było się spodziewać? Powiem ze szczerym sercem, że dla mnie było to niemożliwe. Żadna z moich teorii choć w części nie pokryła się z akcją "Światła", ale nie żałuję tego faktu. Lektura była właśnie dzięki temu tak niesamowicie oddziaływająca na emocje i zaskakiwała mnie na każdym kroku. Choć to nie historia miłosna, książkę nazwałabym wyciskaczem łez, których nie da się uniknąć. Łzy, przerażenie, niejednokrotnie obrzydzenie są już stałymi towarzyszami przy lekturze serii GONE. Zniknęli wraz z zachwytem i podziwem. Wszystkie te elementy czynią te książki tak genialnymi i niezapomnianymi.

0 minut
Żałuję, że to już koniec. Ostatnie strony przepłakałam, ale książki nie wypuściłam z rąk, dopóki nie przeczytałam ostatniego zdania, które oczywiście wycisnęło mi z oczu jeszcze więcej łez. Naprawdę brakuje mi adekwatnych słów do opisania, jak ważną częścią mojego czytelniczego życia była, jest i będzie ta seria. Żałuję, że już nigdy nie będę mogła przeczytać tego bez świadomości, co się wydarzy i dlatego zazdroszczę osobom, które jeszcze serii nie zaczęły i jednocześnie z całego serca zachęcam absolutnie wszystkich do sięgnięcia po GONE. Zniknęli. Oficjalnie umieszczam ją na mojej liście książek, które każdy człowiek na ziemi powinien przeczytać. Sięgnijcie, a z pewnością nie pożałujecie. Nie poddawajcie się, jeżeli już zaczęliście serię, ponieważ warto ją dokończyć, żeby doświadczyć tych niepowtarzalnych emocji. POLECAM.

Tytuł oryginału: Die goldene Brücke
Seria: Poza Czasem
Tom: 2/3
Ilość stron: 439
Wydawnictwo: Literacki Egmont

Anna właśnie zdała pisemną maturę i miała zacząć przygotowanie do ustnej, gdy otrzymała pilne wezwanie. Życie podróżnika w czasie pełne jest nagłych akcji i niesamowitych przygód, ale tym razem jest jednak inaczej. Jej ukochany Sebastiano zaginął w Paryżu w czasach kardynała Richelieu. Dziewczyna udaje się tam niezwłocznie i odnajduje chłopaka, który... stracił pamięć i nie wie, kim jest Anna! Rozpoczyna się niebezpieczna rozgrywka, w której biorą udział oboje i nie zawsze grają czysto...

"Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego!"

Od przygody w Wenecji minęło prawie półtora roku. Anna i Sebastiano są razem szczęśliwi i gdy tylko mają okazję i środki spędzają razem weekendy wypełniając w Wenecji misje będące równie ważne dla przeszłości i teraźniejszości. Teraz przyszedł czas na siedemnastowieczny Paryż, czasy świetności muszkieterów, czyli klimat, który wprost uwielbiam! Anna trafiła w sam środek akcji powieści "Trzej Muszkieterowie", w której jest o wiele więcej prawdy, niż mogłoby wydawać... Jaką rolę odegra młoda dziewczyna z przyszłości w rywalizacji pomiędzy kardynałem Richelieu i królową Anną? Jakie konsekwencje może mieć niewypełnienie zadania, które wciąż pozostaje dla niej tajemnicą?

Uwielbiam wszystkich bohaterów tej powieści, nawet osoby, którzy nie zawsze podejmują właściwe decyzje, ponieważ są wykreowani niesamowicie realistycznie. Anna jest tak upartą, a jednocześnie empatyczna osobą, że po prostu chciałoby się być jej przyjaciółką. Taki żeńskich postaci często brakuje w młodzieżowych książkach, ponieważ aż zbyt często główna bohaterka jest nie dość, że irytująca, to wręcz nie do zniesienia. Evie Völler udało się tego uniknąć. Wykreowała Annę w taki sposób, że nie jej się nie polubić i naprawdę dobrze życzy się bohaterce w czasie lektury, a trzeba powiedzieć, że szczęście jej się przyda, ponieważ Anna ma wciąż pod górkę! Autorka co rusz zaskakiwała mnie nowymi trudnościami, które stawiała przed bohaterką, więc bywało dość dramatycznie. Mimo wszystko w książce nie zabrakło również humoru, który tak miło wspominałam po lekturze "Magicznej Gondoli". Najważniejsze jest to, że nie było to wymuszone, ale przychodziło naturalnie, co niestety nie wszystkim się udaje osiągnąć w czasie pisania.


"-Wielkie nieba! Toż to nie jest młodzian! Nie zmylisz mnie tym przebraniem!
-No cóż... (...) Długa suknia na tej wysokości nie jest najlepszym rozwiązaniem.
-Mówiłem ci, że te spodnie są za wąskie - wtrącił zrzędliwie Sebastiano.
-Nie moja wina. Sam mi je dałeś.
-Przytyłaś?
-Uważasz, że jestem gruba?- spytałam oburzona."


Muszę dodać, że jest to typowa niemiecka książka dla młodzieży, a oni mają, że tak powiem swobodniejsze podejście do niektórych spraw natury fizycznej, dlatego nie zdziwcie się, że w "Złotym moście" będzie troszkę na ten temat, czego jak ognia unikają autorzy wielu książek dla młodzieży. Jednak bohaterowie są już dorośli, więc co się dziwić?

"Złoty most" jest czytelniczą czarną dziurą. Od momentu, kiedy zaczniecie czytać, świat poza książka przestanie istnieć aż do chwili przeczytania ostatniej kartki. Już rozumiem, dlaczego serię zatytułowano "Poza czasem", gdyż przestaje on istnieć w czasie czytania. Lektura to pełna magii podróż w przeszłość, o której nie zapomnicie na długie miesiące. Mogę tylko powiedzieć, że polecam zapoznanie się ze "Złotym mostem" oraz oczywiście częścią pierwszą "Magiczną gondolą" osobom lubiącym książki o podróżach w czasie oraz niebanalnej miłości.

Ogólna ocena: 9/10.

Poza Czasem:
1. Magiczna gondola RECENZJA
2. Złoty most
3. ???

Nie na miejscu
Czym jest ten rodzaj niecierpliwości, który wykazują dłonie pożądające czyjegoś dotyku? Nogi, które chcą nas ponieść daleko stąd? Oczy pragnące zatopić się w innych oczach? Greta czuła, jak owo dziwne napięcie ściska jej gardło. To było męczące, nie umiała tego nazwać, ale i nie potrafiła zignorować.
– Bianchi do odpowiedzi – powiedział jakiś odległy głos.
Greta uświadomiła sobie, że znajduje się w klasie, że właśnie kończyła się lekcja literatury, a ona nie usłyszała z niej ani słowa. Teraz perfidna profesor Moretti pałała żądzą zemsty.
– No to proszę, o czym dzisiaj mówiliśmy? – zapytała, otwierając
dziennik.
Greta spuściła wzrok i oplotła nogami krzesło, jak to miała w zwyczaju. Moretti westchnęła.
– Podaj mi przynajmniej tytuł utworu, który dzisiaj omawialiśmy... wtedy obiecuję, że nie postawię ci kolejnego zera.
Zero, właśnie tyle pozostało w jej pamięci z dzisiejszej lekcji. Emma szybko to zauważyła, opuściła na twarz kurtynę swoich rudych włosów i szepnęła:
– Odyseja.
– Odyseja – powtórzyła Greta.
Moretti popatrzyła na przyjaciółki wzrokiem wyrażającym coś pośredniego między odrazą a litością.
– Dobrze. Jedna poprawna odpowiedź, jeden punkt.
Wpisała 1 do dziennika i zamknęła go pospiesznie, żeby przystąpić do egzekucji Emmy Kildare.
– Kildare, odniosłam wrażenie, że dzisiejszy temat wyjątkowo cię nurtuje.
– Tak, pani profesor.
– Mogłabyś nam w takim razie opowiedzieć o opisanym przez Homera specyficznym uczuciu, które targało Odyseuszem podczas podróży powrotnej do Itaki? To nie powinno być trudne dla ciebie, która tyle podróżowałaś. Może ty też czasem czułaś się... nie na miejscu?
Wypowiedziała te słowa okrutnym tonem, wyraźnie pragnąc wprawić Emmę w zakłopotanie wyborem tematu niełatwego i delikatnego zarazem. Emma nie dała się jednak sprowokować. Eleganckim ruchem odrzuciła włosy na plecy, zerknęła do notatek i tonem prezentera wiadomości rozpoczęła swoją wypowiedź.
– To uczucie to nostalgia, czyli z greckiego tęsknota za domem. To cierpienia spowodowane pragnieniem powrotu do ojczyzny. Ból podróżowania. Gdyby Odyseusz nie czuł nostalgii, prawdopodobnie osiedliłby się na jednej z dwunastu wysp, które napotkał po drodze. On jednak wiedział, że wtedy nigdy nie byłby szczęśliwy.
Emma skończyła, wbijając aroganckie spojrzenie w twarz Moretti, która była zmuszona postawić jej ósemkę.
– To było przynajmniej na dziewiątkę – utyskiwała, kiedy wychodziły ze szkoły.
– Ja bym ci dała dziesięć! – zapewniła Lucia, zeskakując ze schodów.
Greta nic nie powiedziała, tylko pobiegła do swojego roweru i szybko go odpięła.
– Spieszysz się? – zapytała Emma.
– Właściwie nie. Tylko, że... – nie była w stanie wykrztusić więcej.
Wskoczyła na siodełko i spojrzała przepraszająco na przyjaciółki. One wzruszyły tylko ramionami, zdążyły się przyzwyczaić, że są takie chwile, w których Greta musi po prostu zniknąć na swoim rowerze.
– Widzimy się po południu... Musisz nam wszystko opowiedzieć! – uśmiechnęła się porozumiewawczo Emma.
Greta odpowiedziała uśmiechem.
– Dobra – już miała odjechać, ale zatrzymała się i odwróciła. – Dziękuję...
Lucia i Emma patrzyły za nią, jak odjeżdżała, pedałując pod wiatr, który stawał się coraz silniejszy.
Dwie minuty później zdyszana Greta pędziła wzdłuż Tybru. Serce waliło jej mocno, ale nie tylko z powodu wysiłku. To było tak, jakby jej serce, cierpiąc rozłąkę ze swoim bliźniaczym sercem, musiało bić głośniej, żeby dać się usłyszeć. Przynajmniej ucisk w gardle zelżał, znalazła słowo, którego szukała od kilku godzin: nostalgia. Zahamowała i położyła Merlina na nasypie przy rzece. Wyjęła telefon i wysłała wiadomość do Anselma.
TĘSKNIĘ ZA TOBĄ
Wiadomość wyświetliła się na ekranie komórki. Była od Grety. Tylko te trzy słowa, bez podpisu, bez buziek, bez wykrzykników, ale zupełnie wystarczyło, aby serce Anselma wykonało salto. Jego palce natychmiast wystukały odpowiedź.
PRZYJEDŹ
Wyślij. Dobrze, a teraz czekaj.
Serce jak metronom wybijający takt suspensowej muzyki.
Czekaj.
Oczy zaskoczone ogromem przestrzeni, odległości, która dzieli je od jej oczu.
Czekaj.
Puls, który przyspiesza, bo biegnie do czegoś, co go obezwładnia. Do czegoś, co nazywa się „my”.
Poczekaj jeszcze.
Potem wreszcie nadjeżdża. Rozgrzana słońcem, schłodzona wiatrem. Zeskakuje z siodełka i go obejmuje. On kładzie jedną dłoń na jej plecach, drugą na żebrach, pieści i tuli, kołysząc w tym jedynym miejscu, w którym oboje pragną osiąść. Podróż już nie boli, bo wreszcie widzą ląd. Odnaleźli dom.
Wiatrak nad warsztatem drgnął. Podmuch, potem następny. Anselmo powoli otworzył oczy, jak po długim śnie, i uniósł głowę znad ramienia Grety.
– Jaki ma kolor? – zapytała go.
– Żółty.
– Jedziemy za nią!
Oboje wsiedli na rowery i bezszelestnie wślizgnęli się na ulicę. Anselmo z przodu, wskazywał drogę, oczy utkwione miał w górze. Greta za nim, obserwowała każdy jego ruch, aby utrzymać kierunek, dać się prowadzić niewidzialnej nici w jego oczach. Nagle drogę zajechał im samochód, Anselmo musiał ostro hamować. Greta go wyprzedziła, pojawiając się niespodziewanie w jego polu widzenia. Wtedy na niebie coś się zmieniło. Zupełnie jak tego dnia, gdy horyzont stanął w płomieniach. Drobna sylwetka Grety zatrzymała się. Czekała na wskazówki.
– Wszystko w porządku? – zapytała.
Anselmo z niepokojem przyglądał się żółtej wstędze. Stawała się coraz cieńsza, aż zniknęła zupełnie niczym strzępek dymu. Nie było jej. Droga do kolejnej wiadomości przestała istnieć. Jakby wyparowała.
– Co się dzieje? – chciała wiedzieć Greta.
Anselmo, oszołomiony, wpatrywał się w niebo, wiatr wciąż wiał, ale nigdzie nie było śladu kolorowego światła wskazującego kierunek zagubionej wiadomości. Firmament pozostawał nieruchomy jak pustynia.
Był zdezorientowany, nigdy wcześniej mu się coś takiego nie przytrafiło. Nie wiedział, dokąd jechać.
Stał nieruchomo. Oddychał głęboko, próbując w powietrzu znaleźć wskazówki, ale zobaczył tylko jej usta, purpurowy obłok w niknącym blasku popołudnia.
– Anselmo? – powiedziały usta.
Greta podeszła bliżej, odsłaniając horyzont.
Coś pojawiło się w głębi ulicy, drżało lekko obok jednego z budynków. Wstęga. Ledwie widoczna, niczym zjawa, ale wróciła.
– Nie, to nic – zapewnił. – Chodź.
Puścili się w dół stromym zjazdem, goniąc ulotny blask sygnału. Rowery nabrały szybkości i euforia na chwilę przepędziła zmartwienia Anselma, ale tylko na moment. Zaciskając palce na hamulcach, próbował zdusić przerażającą myśl. Kiedy oderwał wzrok od nieba, żeby spojrzeć na Gretę, wstęga zniknęła. Zupełnie jak w jednej z jego notatek sprzed kilku dni, zainspirowanej pewną myślą, której wtedy jeszcze nie rozumiał.
– Powietrze chroni swoich posłańców, pozwalając im dostrzec wiatr i subtelne zmiany kolorów. Jednak kto oderwie wzrok od nieba, nie zobaczy go już nigdy więcej – wyszeptał do siebie.
Wtedy po raz pierwszy w życiu zaczął się bać. Zwolnił, zaciskając palce na hamulcach. Pusto. Wstęga zniknęła. Tym razem nie pozostawiła po sobie już nawet tego nikłego poblasku, który wcześniej widział. Anselmo zdecydował, że zatrzyma się u stóp wzniesienia. Potem zastanowi się co dalej. Może powinien opowiedzieć o tym Grecie, może ona pojawiła się jego życiu właśnie po to. Tajemnice, zwierzenia, to rzeczy wymagające spokoju, inne niż rowerowe zjazdy na złamanie karku. Zahamował gwałtownie i poczekał, aż dziewczyna do niego dołączy.
– Greta...
– Tak?
Popatrzył na nią poważnie. W jej oczach czaił się cień lasu. Zatracił się w jego zieleni.
– Słuchaj... Ja...
Za ich plecami zaryczał motocyklowy silnik. Greta odwróciła się w tamtym kierunku i nagle jej oczy pociemniały. Motor przemknął tuż obok, zmuszając ich do odskoczenia na chodnik. Zatrzymał się kawałek dalej. Emiliano podniósł szybkę kasku i wbił w Anselmo rozwścieczone spojrzenie.
– Gdzie ją znalazłeś!
To nie było pytanie, tylko warknięcie rozjuszonego zwierzęcia, które właśnie odkryło na swoim terytorium intruza. Anselmo przesunął Gretę za siebie i odpowiedział pytaniem.
– Co takiego?
– Broszkę.
Nie miał pojęcia, o czym ten drugi mówił.
– Była w paczce – syknął Emiliano.
Był pewien, że chłopak wiedział, co mu dał trzy dni temu pod Koloseum, ale teraz, widząc jego niepewne spojrzenie, zdał sobie sprawę, że się mylił. A on nie znosił popełniać błędów.
– A więc to była broszka – upewnił się Anselmo.
Emiliano zsiadł z motoru i podszedł do swojego przeciwnika; ich twarze dzielił już tylko włos. Chciał wiedzieć.
– Gdzie ją znalazłeś?
– W autobusie. Ktoś ją zostawił pod siedzeniem.
– Jaja sobie ze mnie robisz?
Na to pytanie nie było dobrej odpowiedzi.
– Odczep się, już ci powiedział, co wiedział – wtrąciła się Greta.
Emiliano nawet nie spojrzał na nią. To było niemożliwe. Wciąż wbijał w Anselma pełen wyczekiwania wzrok.
– Znalazłem ją dzień wcześniej, zanim cię poznałem – wyjaśnił rowerzysta. – Nie wiem, kto ją tam zostawił.
Mówił prawdę i o tym wiedział, jednak Emiliano nie szukał szczerości. Szukał winnego. I chciał go ukarać. Zacisnął pięści. Stawy zatrzeszczały nieprzyjemnie, mięśnie zesztywniały mu aż do samych łokci. Nerw u podstawy czaszki zapiekł boleśnie. Greta spojrzała chłopakowi w oczy i dostrzegła zapadający w nich mrok, który natychmiast rozpoznała.
Wściekłość.
To nie była zwykła złość spowodowana czyimś błędem czy obelgą. To była matka wszystkich gniewów, pojawiała się bez powodu, nie miało znaczenia, co ktoś powie czy zrobi, ona po prostu tam była i już. Jak odbezpieczony granat, który za chwilę zniszczy wszystko wokół i nic się już na to nie poradzi. Jednak póki nie wybuchnie, masz czas, żeby odrzucić go daleko od siebie. Bardzo daleko. Najdalej jak się da.
Emiliano zrobił krok w tył i podniósł pięść gotową do ataku. Musiał pomścić wyimaginowaną krzywdę z przeszłości na człowieku, który nie ponosił za nią winy. Ale za tym człowiekiem stała Greta.
Skoczyła do przodu i otwartymi dłońmi odepchnęła go do tyłu. Daleko. Jak najdalej.
– Masz stąd zniknąć.
Emiliano opuścił pięści, ale się nie ruszył.
– Nie waż się mnie dotykać. Nigdy więcej nie waż się mnie dotknąć! – wysyczał z pogardą.
Greta znowu skoczyła w jego kierunku, jakby nie usłyszała ani jednego słowa, ale czyjeś ramię objęło ją w talii, przytrzymując na miejscu.
– Wystarczy. Uspokójcie się – powiedział Anselmo.

Tytuł oryginału: Blue Moon
Seria: Nieśmiertelni
Tom: 2
Ilość stron: 285
Gatunek: Paranormal romance
Wydawnictwo: Dolnośląskie

"Pewnie teraz powinnam wiedzieć wystarczająco dużo o stracie bliskich, by zdać sobie sprawę, że nie można przestać za kimś tęsknić - można tylko nauczyć się żyć z tą wielką, niekończącą się pustką w sercu."

Wydawać by się mogło, że Ever nareszcie zaczęła sobie układać życie po stracie rodziny. Ma kochającego chłopaka i wspaniałych przyjaciół. Fakt, że dziewczyna posiada również niezwykłe moce, a Damen uczynił ją Nieśmiertelną też ma znaczenie. Jednak idealne życie Ever momentalnie rozpada się niczym domek z kart. Damen zachorował i nie tylko stracił pamięć, ale również zaczął się starzeć. Jeżeli Ever wkrótce nie zdobędzie lekarstwa chłopak umrze. Dziewczyna udaje się do Summerlandu, gdzie odkrywa tajemnice przeszłości Damena oraz starożytne księgi, kryjące tajemnicę podróżowania w czasie. W "błękitną godzinę" - która ma miejsce raz na kilka lat - może cofnąć się w przeszłość i zmienić bieg historii. Pozostaje pytanie co wybierze Ever: uratowanie rodziny czy chłopaka?

Seria "Nieśmiertelni" należy do gatunku paranormalnego romansu i autorka trzyma się typowego schematu takich powieści, co jednak prawie w ogóle mi nie przeszkadza, ponieważ świat, który wykreowała Alyson Noël wraz ze wszystkimi mocami, magicznymi miksturami oraz krainami jest niezwykle interesujący i według mnie wart poznania. Równie dużo miejsca poświęcono samej akcji, co wątkowi miłosnemu, który swoją drogą na równi mnie bawił i martwił. Z zaskoczeniem dowiedziałam się, że Ever ma lat szesnaście, co zupełnie nie pasuje do jej myśli, ponieważ ona nie jest zakochana, ale wręcz uzależniona od swojego chłopaka. Niektóre jej teksty są naprawdę niepokojące. Szczerze mówiąc zaczyna mnie trochę martwić przedstawianie miłości w takim świetle, ponieważ mimo wszystko książki wywierają wpływ na czytelniku w większym lub mniejszym stopniu, a przecież każda nastolatka marzy o prawdziwej miłości i szukamy tego w książkach: pięknych historii o miłości, która pokonuje wszystkie przeszkody. Niestety nie jest to takie cukierkowe, jak to się w wielu książkach paranormal romance przedstawia, dlatego najważniejsze przy lekturze jest swojego rodzaju zdystansowanie się w stosunku do przemyśleń bohaterki.

Alyson Noël wykreowała ciekawą fabułę, którą spokojnie można rozłożyć na wiele części, ponieważ zauważyłam, że książki z serii "Nieśmiertelni" nie są zbyt długie, ale mimo wszystko są zbudowane spójnie i nie ma się wrażenia, że poświęcono jakiemuś wątkowi zbyt mało miejsca. Najbardziej kuleją jednak według mnie w tej powieści bohaterowie drugoplanowi, który są słabo dopracowani i subiektywnie przedstawieni ze względu na narracje pierwszoosobową. Nawet Ever nie była już tak irytująca, to po prostu typowa amerykańska nastolatka. Doskonale rozumiałam też jej dylematy i odczucia oraz to, że często się powtarzała, jednak na szczęście autorka umiejętnie formowała to innymi słowami. Nic przecież w tym dziwnego, że dziewczyna analizuje wielki problem, wciąż do niego wracając myślami.

"Bez względu na wszystko dostałam wielką szansę, które zdarza się tylko raz."

Cieszę się, że zdecydowałam się na danie serii "Nieśmiertelni" jeszcze jednej szansy. "Ever" mnie nie zachwyciła, ale "Błękitna godzina" choć też jeszcze nie jest najwybitniejsza, naprawdę przypadła mi do gustu i spędziłam miło czas na lekturze, więc mogę ją z czystym sumieniem polecić, jako lekkie i przyjemne wakacyjne czytadło. Sama nie mogę się już doczekać kiedy zapoznam się z kolejnymi częściami serii i poznam zakończenie!

Ogólna ocena: 7/10.

Dziękuję pięknie Grupie Wydawniczej Publicat S.A. za możliwość kontynuowania serii "Nieśmiertelni".

Nieśmiertelni:
1. Ever
2. Błękitna godzina
3. W cieniu klątwy
4. Mroczny płomień
5. Nocna gwiazda
6. Na zawsze

Tytuł oryginału: Dreams
Seria: Sara Midnight Trylogia
Tom: 1/3
Liczba stron: 373
Premiera: 16 maj 2013 r.
Wydawnictwo: Dreams

Rodzice Sary są Łowcami Demonów, a właściwie... byli. Dziewczyna miała pójść w ich ślady i już skończyła siedemnaście lat, a oni nadal nie zaczęli jej przygotowywać. Pewnego dnia zginęli. Sara zna prawdziwą przyczynę ich śmierci, o której nie może powiedzieć nikomu poza swoim tajemniczy kuzynem, którego nie widziała od wielu lat, a który właśnie niespodziewanie zjawił się w jej życiu twierdząc, że grozi jej śmiertelnie niebezpieczeństwo. Sara nie jest bezpieczna nawet we własnym domu, nie może widywać się z przyjaciółmi i krewnymi, a do tego musi poznawać fach rodziców właściwie na własną rękę, co wcale nie jest proste...

Akcja rusza gwałtownie do przodu już na pierwszych stronach książki. Byłam zaskoczona, ponieważ nagle znalazłam się wraz w bohaterką w samym środku walki z demonem. Czułam się równie zaskoczona i zdezorientowana, jak ona. Wszystko rozpoczęło się tak nagle, jednak spodobał mi się ten zabieg. Autorka po prostu się nie patyczkuje. "Wizje" to nie książka, w której wprowadzenie i wyjaśnienie fabuły zajmuje połowę książki, to jest powieść, gdzie między kolejnymi zwrotami akcji otrzymujemy okruchy informacji, gdyż bohaterka sama wie niewiele! Z jednej strony byłam sfrustrowana, że nie do końca rozumiem funkcjonowania darów i świata Łowców oraz tego, co oznaczają tajemnicze nazwy i skąd się wzięły. Uważam, że w niektórych momentach małe wyjaśnienie było aż koniecznie, a w wielu innych przypadkach można się było bez tego obejść, więc mimo wszystko duża dawka tajemniczości, cały zabieg kluczenia we mgle i "powolnego" odkrywania kolejnych sekretów mi się spodobał.

Fabuła "Wizji" oraz kolejnych tomów jest wyraźnie zarysowana, co jednak nie umniejsza przyjemności lektury. Książka pełna jest niespodziewanych zwrotów akcji, które dotyczą nie tylko Sary, ale i innych bohaterów, których jest całkiem sporo, a co najważniejsze poznajemy i te dobre osoby i te złe. Najwięcej uwagi poświęcone jest oczywiście Sarze, jednak można w miarę poznać i nawet polubić pozostałe postacie, które posiadają doprawdy niezwykle interesujące moce! To właśnie uwielbiam w tego typu powieściach: magiczne umiejętności bohaterów. Każdy potrafi coś innego i żałuję , że autorka tak oględnie je wyjaśniła, a czasami nawet wcale. Szkoda, ponieważ w książce pojawiają się nie tylko moce, ale i demony, o których wiemy również mało, a gdyby troszkę więcej poświęcić im uwagi, to uważam, że ta historia byłaby bardziej wciągająca.

"Wizje" naprawdę mnie zaciekawiły, ponieważ widać, że autorka miała dobrze skonstruowaną fabułę i mnóstwo ciekawych pomysłów na akcję, bohaterów i oczywiście demony. Powieść jest jednak za krótka, dlatego Daniela Sacerdoti nie do końca wykorzystała potencjał historii, ale myślę, że kolejne części mogą być o wiele lepsze. Polecam "Wizje" szczególnie fanom serii "Dary Anioła" oraz osobom, które lubią delikatny dreszczyk strachu przy lekturze.

Ogólna ocena: 7/10

Sara Midnight Trylogia
1. Wizje
2. Tide (premiera w USA była 1 maja)




Znaczenie "Wizji" odkryłam dzięki Wydawnictwu Dreams. :)

Tytuł oryginału:  La malediccio da Odi
Seria: Wojna Czarownic
Tom: 3/3
Liczba stron: 453
Rok wydania: 2009
Wydawnictwo: Jaguar



Anaid, córka Selene z Klanu Wilczycy, poznała swe dziedzictwo, historię własnych narodzin. Obdarzona niewyobrażalną potęgą, Anaid ma w żyłach krew zarówno dobrych Omar, jak i okrutnych Odish. Niedługo po spotkaniu z ojcem, zwodzona i manipulowana przez najbliższych, dziewczyna postanawia porzucić tych, których uważała dotąd za duchowych przywódców i podążyć własną ścieżką… Przechytrzywszy Selene, młodziutka wybranka ucieka, by stać się zabawką w rękach własnej babki – Lodowej Damy. Nieszczęśliwie zakochana, niezdolna do zapanowania nad własnymi pragnieniami, Anaid powoli staje się kimś, kogo najbardziej obawiają się Omar – egoistyczną, skoncentrowaną na sobie czarownicą, która używa magii, by folgować własnym zachciankom. Czy będzie miała dość sił, by zmierzyć się z ciemną stroną swojego charakteru i wkroczyć na ścieżkę umarłych?
Tocząc walkę z ciemnością, z Krwawą Hrabiną i podstępną Baalat, Anaid odkrywa, że największym zagrożeniem dla wybranki jest… sama wybranka.

„Tylko życie pozostaje niezmienne, tylko ono się liczy. I zależy wyłącznie od naszej woli przetrwania.”

"Przekleństwo Odi" to zwieńczenie Wojny Czarownic. Od setek lat krwiożercze Odish i 'dobre' Omar toczą walkę, którą teraz zakończy Wybranka. Zanim do tego dojdzie musi ona jednak pokonać trzy najpotężniejsze Odish, w tym własną babkę, przejść ścieżkę Om oraz wypełnić przekleństwo Odi, o którym biedna Anaid nie miała pojęcia. Konsekwencje jej czynów mogą być śmiertelnie niebezpieczne nie tylko dla niej, lecz dla wszystkich bliskich jej osób. W ostatnim tomie trylogii znajdziemy więc sporo akcji, która toczy się dość szybko, ale według mnie równocześnie w odpowiednim tempie, aby czytelnik się nie zgubił. Jestem pod wrażeniem złożoności wyzwań, które autorka stawiała przed krnąbrną nastolatką, aby powoli przemienić ją w młodą, odważną kobietę. Każdy element był dopracowany doskonale, co zwiastowało widowiskowy finał, a im bliżej końca książki, tym większe napięcie i emocje towarzyszyły czytaniu.

Zawiodłam się bardzo, ponieważ finału właściwie nie było! Anaid znalazła się w impasie, jej decyzje i czyny w następnym sekundach miały zaważyć o losach toczonej od setek lat wojny i nagle było po wszystkim! Bez wielkiego boom, bez większej roli Wybranki. Po takim wstępie pojawiło się niestety rozczarowanie, napięcie wyparowało w kilka sekund, choć jedna z kolejnych scen wyciska zły z oczu. To ostatecznie ratuje książkę, choć było to też do przewidzenia. Żałuję, że autorka rozegrała to tak, a nie inaczej. Zmarnowała potencjał i zakończenie jednak popsuło mi całość lektury, nie ma się co oszukiwać.

Nie powiem wiele o bohaterach tej serii. Owszem, autorka stworzyła złożone, odmienne postacie, lecz niestety skupiła się tylko na starszych osobach, które nie odgrywały aż tak wielkiej roli w powieści. Nastolatki w jej książce to dość żenujący przedstawiciele typowej młodzieży. Najlepszych przyjaciół znajdowali sobie w kilka minut, nie mówiąc w ogóle o sympatiach. Młoda Anaid była najważniejszą postacią w tej serii, a jej własna matka była po prostu ciekawsza, bo autorka wykreowała ją lepiej.

Cała seria "Wojna czarownic" jest bardzo interesująca i zdecydowanie warta uwagi ze względu na fakt, że autorka wymyśliła naprawdę ciekawą hierarchię świata czarownic oraz ich genezę. Spodobała mi się jej wizja, szkoda tylko, że zakończenie tej historii, rozwiązanie wszystkich trudności, zwieńczenie przerażających przygód Anaid i jej matki Selene oraz oczywiście spełnienie proroctwa i przekleństwa okazało się być zbyt przeciętne.

Ogólna ocena: 7/10.

Wojna czarownic
1. Klan wilczycy
2. Lodowa pustynia
3. Przekleństwo Odi



Uffff! To jedna seria z głowy. ;)

Pięć lat.
Sześć książek.
Sześć faz.
Niepokój.
Głód.
Kłamstwa.
Plaga.
Ciemność.
Światło.

Ten dzień nadszedł. Dzisiaj premierę ma ostatni tom serii GONE. Zniknęli. Ten fakt równocześnie napełnia mnie radością i łamie mi serce. Nie mogę uwierzyć, że to już dzisiaj. Luksus oczekiwania skończył się. Nadeszła Faza Szósta: Światło. Nie mam pojęcia, jakie będzie zakończenie tej historii. Z Michaelem Grantem nigdy nic nie wiadomo. Dlatego się boję, ale równocześnie nie mogę się doczekać. Zdecydowanie będzie to jedna z najlepszych premier tego roku. "Światło" jestem pewna, że na długo zostanie w moich myślach...

Na umilenie oczekiwania aż w końcu dostaniecie "Światło" w swoje łapki polecam jedne z najlepszych trailerów książek, jakie wyprodukowano!



Opis książki: Od chwili, gdy wszyscy dorośli zniknęli z Perdido Beach, minął już prawie rok. Pozbawieni kontroli i opieki młodzi ludzie przeżyli głód, zarazę, bezpardonową walkę o władzę. Przetrwali. Przynajmniej część z nich. Powrót do normalności był ich marzeniem.Teraz to marzenie może się ziścić i nagle zewnętrzny świat napawa mieszkańców ETAPu lękiem. W obrębie bariery wydarzyło się wiele rzeczy, które nie znajdą usprawiedliwienia w nieświadomym niczego społeczeństwie. Śmierć, okrucieństwo, błędne decyzje, złe wybory... Co czeka na tych, którzy złamali wszystkie prawa rządzące w normalnym społeczeństwie? Może ETAP jest jedynym miejscem, w którym mogą czuć się bezpieczni?

Seria zakończona














Seria zakończona przez mnie