 |
| Tytuł oryginału: Harry Potter and the Order of the Phoenix Seria: Harry Potter Tom: 5/7 Liczba stron: 960 Ocena: 9/10 |
Dzień dobry! Matury trwają w najlepsze (w Niemczech), a w Polce właśnie się rozpoczęły. Aby osłodzić ten przykry dzień, powrócimy na chwilę do miłych wspomnień związanych z "Zakonem Feniksa". Tekst jest oczywiście pełen spoilerów, be aware.
Dość dobrze pamiętam, jak pierwszy raz czytałam "Zakon Feniksa". Przypuszczam, że był to początek czwartej klasy, ponieważ byłam wtedy w czasie ferii u mojej cioci i było dość ciepło. Książkę miałam z biblioteki, jednak dla niepoznaki za folię, którą była obłożoną, wcisnęłam wyrwaną stronę z komiku o księżniczkach. Były kiedyś takie gazetki, ale nie pamiętam, jak się nazywały. Pamiętam jednak, że akurat ten był o Mulan. "Zakon Feniksa" kojarzy mi się więc akurat z tą animacją. Przeczytałam książkę w trzy dni, TRZY dni. Byłam taka z siebie dumna! Teraz to normalnie czytam tak książki, bo szkoła i w ogóle, ale kiedyś nie czytałam tak szybko, więc był to mój osobisty rekord i wielki powód do dumy! Serio. Drugi raz "Zakon Feniksa" przeczytałam w tym roku, w styczniu.
"- Wy nie wiecie, jak to jest! Żadne z was… żadne z was nie musiało stanąć z nim twarzą w twarz, prawda? Myślicie, że wystarczy po prostu zapamiętać kilka zaklęć i rzucić je na niego, tak jak to się robi w klasie? Przez cały czas masz pełną świadomość, że między tobą a śmiercią jesteś tylko ty… twój mózg, twoja odwaga, bo ja wiem… i nie myślisz trzeźwo, kiedy wiesz, że za chwilę zostaniesz zamordowany albo będą cię torturować, albo będziesz musiał patrzeć, jak mordują twoich przyjaciół… nie, nas nigdy tego nie uczyli, jak sobie radzić w takich sytuacjach… a wy sobie tu siedzicie i zachowujecie się tak, jakbym był mądrym chłopczykiem, bo wciąż stoję przed wami żywy, i jakby Diggory był głupi, bo nawalił, bo dał się zabić… wy wciąż nie rozumiecie, że równie dobrze mogłem to być ja, że gdybym nie był Voldemortowi potrzebny…"
"- Wy nie wiecie, jak to jest! Żadne z was… żadne z was nie musiało stanąć z nim twarzą w twarz, prawda? Myślicie, że wystarczy po prostu zapamiętać kilka zaklęć i rzucić je na niego, tak jak to się robi w klasie? Przez cały czas masz pełną świadomość, że między tobą a śmiercią jesteś tylko ty… twój mózg, twoja odwaga, bo ja wiem… i nie myślisz trzeźwo, kiedy wiesz, że za chwilę zostaniesz zamordowany albo będą cię torturować, albo będziesz musiał patrzeć, jak mordują twoich przyjaciół… nie, nas nigdy tego nie uczyli, jak sobie radzić w takich sytuacjach… a wy sobie tu siedzicie i zachowujecie się tak, jakbym był mądrym chłopczykiem, bo wciąż stoję przed wami żywy, i jakby Diggory był głupi, bo nawalił, bo dał się zabić… wy wciąż nie rozumiecie, że równie dobrze mogłem to być ja, że gdybym nie był Voldemortowi potrzebny…"
 |
| Wydanie amerykańskie Wreszcie naprawdę ogarnięta okładka! |
Jeżeli uważałam, że ludzie w "Komacie Tajemnic" zachowywali się nie w porządku, to prawdziwa zabawa dopiero się rozpoczęła. Mimo tego że to Dumbledore we własnej osobie ostrzegł uczniów pod koniec "Czary Ognia", to nikt nie wierzy Harry'emu. Nawet w jego przyjaciołach było widać momentami wahanie. W tym tomie Harry wydaje się być niekiedy okropnie samotny, więc naprawdę nie przeszkadzało mi, że miał on takie mieszane uczucia w "Zakonie Feniksa". Ja go rozumiałam.
 |
| Wydanie szwedzkie |
- Nie duś w sobie złości, Harry, wywal z siebie wszystko - rzekł Fred, również szczerząc zęby. - W promieniu pięćdziesięciu mil jest jeszcze kupa ludzi, którzy cię nie usłyszeli."
Uważam, że quidditch jest bardzo ważny w "Zakonie Feniksa". Jak już wspominałam w poprzednich tekstach nieszczególnie przepadam za tym wątkiem, ale w tym tomie nabrał on nowego znaczenia, gdy w grze pojawił się no cóż zakaz gry dla Harry'ego, Freda i George'a, ponieważ nagle widzimy, że Harry'emu nie tylko nikt nie wierzy, Dumbledore go olewa, ale jeszcze nie może się poświęcić swojej właściwie jedynej pasji poza talentem do wpadania w najgorsze kłopoty i bycia zawsze w nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie. Poza tym zakończenie wątku bliźniaków w "Zakonie Feniksa" - włączając w to odzyskanie mioteł - jest fenomenalne.
"Umysł nie jest książką, którą można otworzyć i przeczytać w wolnym czasie. Myśli nie są wyryte wewnątrz czaszki, gdzie mógłby je przejrzeć jakiś intruz. Umysł to rzecz złożona i wielowarstwowa."
 |
| Wydanie amerykańskie Zbyt jasna ta okładka! |
Syriusz, Syriusz, Syriusz... Ulubiona postać wszystkich, a przeze mnie przy ponownym czytaniu serii znielubiona zwłaszcza po tym, czego się dowiadujemy oraz obserwujemy w "Zakonie Feniksa". Po pierwsze Syriusz naraził wszystkich, a chyba najbardziej sobie odprowadzając Harry'ego. Mogło się to dla nich obu źle skończyć, on to wiedział i w sumie... tak się stało, bo akurat Malfoy zrozumiał, co widzi. Po drugie, gdy Harry i Syriusz mieli w końcu okazję spędzić czas razem, to co się działo? A no Syriusz boczył się i w sumie go unikał, bo Harry miał wrócić do szkoły. Tak samo było w czasie świąt, gdzie pod koniec zachowywał się naprawdę opryskliwie. I po trzecie moment, gdy Harry wdziera się do głowy Snape i pierwsza rzecz, jaką widzi jest to, jak jego ojciec i Syriusz dręczą Severusa. Świadczy to o kilku rzeczach: widok Harry'ego wywoływał na wierzch wszystkie te przykre wspomnienia, mimo to Snape poświęcał swój czas na Harry'ego, a do tego w sumie, gdy spojrzeć na Syriusza to był on po prostu... bully'm, a ja nigdy nie lubiłam osób, które dręczą innych, właściwie tylko dlatego że mogą i nie będę. Co prowadzi do kolejnego małego wyznania, że Jamesa Pottera w sumie też nieszczególnie lubię oraz zastanawiam się, jak taka miła, urocza osoba, jak Lily Evans mogła z nim w końcu skończyć po tym wszystkim, co widziała... Dręczenie innych zdecydowanie nie jest cool.
 |
| Wydanie brytyjskie dla dorosłych Ten jeleń jest mylący, bo kojarzy mi się bardziej z "Więźniem Azkabanu" |
"No cóż, lepiej być wyrzuconym i umieć się obronić, niż siedzieć w szkole bezpiecznie, ale i bez sensu."
Kolejny cudowny wątek to Pokój Życzeń. Uwielbiam naprawdę Pokój Życzeń i cieszę się, że był też ważny w kolejnych częściach. W "Zakonie Feniksa" ma swoje znaczenie z powodu przeciwstawianiu się Ministerium Magii. W momencie, gdy zbliżała się wojna, w którą nikt nie wierzył, a nauczycielką obrony przed czarną magią była Umbridge, te kilka osób, które w końcu uwierzyły, chciały umieć się bronić oraz walczyć. Obserwowanie Harry'ego jako nauczyciela było interesujące i ten dreszczyk emocji, który towarzyszył spotykaniu się potajemnie też jest fajny!
"-To jest straszna kobieta - powiedziała cicho Hermiona. - STRASZNA. Wiesz co, jak tu wchodziłeś, właśnie mówiłam do Rona, że… że musimy coś z tym zrobić.
- Zaproponowałem truciznę - mruknął posępnie Ron."
 |
| Wydanie francuskie dla dorosłych |
Uwielbiam "Zakon Feniksa" za wprowadzenie postaci Luny, która może się wydawać szalona, jednak pod tym płaszczykiem dziwności, gdy naprawdę posłuchamy tego, co Luna mówi, to zobaczymy, że ma ona rację i jest bardzo spostrzegawcza na swój sposób, ponieważ jej przypuszczenia i rozważania potwierdziły się w najgorszy sposób... Choć też nie podoba mi się, że jest opisana w książce w taki sposób. Czy wszyscy tam muszą być nieatrakcyjni/niechlujni do przesady?
 |
| Wydanie hiszpańskie |
- Chwileczkę! - wybuchnął Harry. - Przecież sama mi powiedziałaś, żebyśmy się spotkali o dwunastej i żebym ją przyprowadził! A jak miałem to zrobić, nie mówiąc jej…?
- Mogłeś to powiedzieć w inny sposób - pouczyła go Hermiona tym samym przesadnie cierpliwym tonem. - Powinieneś powiedzieć, że to naprawdę okropne, ale ja wymogłam na tobie obietnicę, że wpadniesz do Trzech Mioteł, i że bardzo ci się nie chce tam iść, bo wolałbyś spędzić ten dzień tylko z nią, ale niestety uważasz, że powinieneś tam pójść, i może ona by tam z tobą poszła, to będziesz mógł urwać się szybciej. No i dobrze by było wspomnieć, że jestem brzydka - dodała po krótkim namyśle."
W "Czarze Ognia" mieliśmy zaczątki wątków damsko-męskich, jednak akcja nie zagęszcza się aż tak bardzo "Zakonie Feniksa". Właściwie wątek Harry'ego i Cho jest trochę zabawny patrząc z dzisiejszej perspektywy, choć też podoba mi się jego niewinność, to też za wiele się w temacie nie dzieje i książka kończy się jak kończy: całe zauroczenie mija. Było w sumie czym być zauroczonym, Harry? Nie wiem, bo w sumie to Cho zaczęła się nim interesować z powodu Cedrica i to o nim chciała rozmawiać i w sumie dość dziwnie to wyszło...
Zagadka tomu: Harry widział śmierć Cedrica przed zakończeniem roku szkolnego w "Czarze Ognia", a potem wracał powozem na dworzec w Hogsmeade, gdzie nawet jest wspomniane, że ciągną go testrale, jednak Harry zobaczył je dopiero w "Zakonie Feniksa". Błąd? Przypadek? Magia?
"Zakon Feniksa" po raz pierwszy został wydany w Polsce w 2004 roku, co daje nam aż jedenaście lat od premiery. Ja w tym roku już czytałam ten tom, a Wy kiedy ostatni raz czytaliście piątą część Harry'ego Pottera?
